مرد باید که باب مقصد خویش

می‌گشاید به عقل و می‌بندد 

رفتن بی مراد، نستاید

گفتن بر گزاف نپسندد

ابر باشد که یافه می گیرید

[...]

در سخن عندلیب باید بود

در فصاحت خطیب باید بود

به سخن های دلربای غریب

در زمانه غریب باید بود

به نصابی که از هنر باشد

[...]

فقلت لقلبی و الخطوب فنون

تسل فهذا الادلاج جنون

و خل المطایا لا تزایل سرحها

فان نهایات الحراک سکون

روز پیری اگر چه پر نور است

چون شب مظلم جوانی نیست

جز در اثواب خوابگاه شباب

راحت و عیش و شادمانی نیست

که بهای دو دم ز عهد شباب

[...]

روز جنگ است جنگ باید کرد

کوشش نام و ننگ باید کرد

تا شود عرصه مراد فراخ

ننگ بر اسب تنگ باید کرد

وقت جوشش شتاب باید جست

[...]

چیست آن خوب لعبت ساده؟

نور رخسار دلبران داده

پیش او وقت خویش آید و خوش

بدو روز و دو شب فزون زاده

راست بر گونه پیاله لعل

[...]

ای جهان از تو شیر نر در بر

روزگار از تو یافته هر سر

ای جهان از تو سیرتر در بر

روزگار از تو تافته هر سر

لاله شان در بنفشه گشته نهان

لعل شان در شکر بمانده دفین

دل ربایان بروز مجلس و بزم

جان ستانان بوقت کوشش و کین

گشته پر گل ز شخصشان بستر

[...]

همه نوشین لبان تلخ جواب

همه بی آهوان آهو چشم

زلف و رخسارشان چو مشک و چو گل

ساعد و ساقشان چو سیم و چویشم

بدرشان بیخسوف اندر شعر

[...]

گر چو ناهید وگر چو پروین اند

از در ذم و اهل نفرین اند

سبب جنگ و ننگ و آزارند

علت رنج و خرج و کاوین اند

ناسی عقد و ناقض عقداند

[...]

در حضر چون عنا کشیم همی

رخت سوی سبا کشیم همی

پای ازین منزل خراب و هوان

بر زمین هوی کشیم همی

وز فضای قضا زمام مراد

[...]

قد هممنا بشربها فاذا

جمدت فی الاناء مشروبة

نتوان خورد اندرین موسم

با حریفان دگر شراب و کباب

زانکه از فرط قوت سرما

خامد و جامد است آتش و آب

سفر را چند پر خطر باشد

خطر مرد در سفر باشد

قیمت و رونق و بها نارد

آن گهرها که در مقر باشد

زر بگشتن رواج دارد و قدر

[...]

گر بخواهی که مشکبوی شوی

پهلوی نافه تتاری رو

گر بباید وصال طره یار

با نسیم خوش بهاری رو

با قناعت چو آشنا گشتی

[...]

هر که در ادب را طلب نکند

بر بساط شرف طرب نکند

نور روز یقین کجا بیند

آنکه در دیده کحل شب نکند

ادب آموز، گرت می باید

[...]

فالقلب مهلکه حنین مفرط

والجسم متلفه لسان ناطق

دوستی هر یک از میانه دل

آشنایان آشیانه دل

همه با یکدگر زاول کار

رفته از کوی شهر و خانه دل

آن دو هنگامه سیاه و سپید

درهم آمیخت همچو خوف و امید

کی بود کاین هوس بدام آریم

راه یثرب بزیر گام آریم

رای رفتن کنیم عاشق وار

روی زی مشعرالحرام آریم

رخت این آرزو بکوی کشیم

[...]