هر زمانی من دلسوخته را

بدود اشک و بگیرد دامن

فتنه باشد که در آئی روزی

نیمه مست از در کاشانه ی من

گوش کن ناله خواجو بصبوح

چون بوقت سحر از طرف چمن

گفتی از چشم تو خون می آید

هرچه می آید ازو در گذران

الاف اگر زد به قدت سرو چمن

گویش اینک گز و اینک میدان

نسبت روی تو کردیم به ماه

ماه چرخی بزد از شادی آن

گفته خون تو ریزیم و کمال

از انتظارم چه کشی باش بر آن

حاکمی خواه بکش خواه ببخش

بندهامه خواه بخوان خواه بران

همه عالم به نور او روشن

نظری کن به نور دیدهٔ من

ای که در شرع خداوندان حال

می کنی از سنت و فرضم سؤال

سنت آمد رخ ز دنیا تافتن

فرض راه قرب مولا یافتن

ابتدی بسم الله الرحمن

الرحیم المتوالی الاحسان

چیره کن بر شجر سدره چمن

صرصر بیخ‌ کن شاخ‌ شکن

گنبد خاک پس پشت فکن

راند از آفاق برون گنبد زن

حامی بیضه گیتی ز فتن

بر سر فتنه گران بیضه شکن

کی کشد سبزه سر از خاک چمن

رشته ابر نیفکنده رسن

در بلورین صدف چرخ کهن

نیست والاگهری به ز سخن

زیر این دایره بی سر و بن

نتوان مدح سخن جز به سخن

چشم از ابهام کند چشمک زن

فتنه در انجمن وهم فکن

سعدی آن بلبل شیراز چمن

در گلستان سخن دستان‌زن

سنگ بر بتکده آزر زن

در جهان صیت خلیلی افکن