هر کبوتر که بود برج جلالت وطنش

گر کند سوی وطن از سوی گردون سفری

صاحبا تا سخن ابن یمین مدحت تست

نیست همچون سخن او بحلاوت شکری

بر دعا ختم کند مدحت جاهت پس ازین

زانکه بر اوج مدیح تو خورشید فری

دشمن تو بمثل اطلس گردون پوشد

همچو کرم قز اگر چند بگیرد خطری

سر برای تو که هم دردی و هم درمانی

جان فدای تو که هم زهری و هم تریاقی

جام می گیر که بر بام سماوات زنیم

عالم مرشدی و نوبت بواسحاقی

ای ز چشمان تو در دیده بختم خوابی

وز سر زلف تو در رشته جانم تابی

خنک آن باد که از خاک درت برخیزد

برزند چون بوزد آتش جان را آبی

ای ز نوش لب تو چشمه حیوان جامی

[...]

هر که خواهد که بود پیش سلاطین بر پای

همچو شمعش نگریزد ز ثبات قدمی

ادب آن است که گر تیغ نهندش بر سر

بایدش داشت زبان گوش ز هر نیک و بدی

بعد از آن کارش اگر زانکه فروغی گیرد

[...]

چشم و ابروی تو گویند که در مذهب ما

حق بود کشتن عشاق و علیه الفتوی

با رقیب ار بسر من تو شبیخون آری

او میا گو بسر من همه وقتی تو بیا

مثل است اینکه بود مردن با یاران عید

[...]

آخر ای جان چه سبب همچو سر زلف بتان

با من دلشده دایم تو چنین برتابی

من به حسرت نگران تو و مردم گویند

بر لب دجله و مشتاق چرا بر آبی

مرغ عشق تو به اشکم همه شب غوطه زند

گر جهان آب بگیرد چه غمش مرغابی

گفتم ای دل برو و گوشه درویشی گیر

تا به کی رشته امّید وصالش بافی

او ندارد سر ما چند نشینی بر خاک

ز آتش عشق بگو تا به کی این بی آبی

چون که شد در سر غفلت نفس ای عمر عزیز

هیچ روزی دگرت نیست مگر دریابی

هیچ دانی که مرا قافله ی عمر گذشت

همچنان از سر غفلت تو چنین در خوابی

مگر از فیض الهی برسد کام جهان

ورنه ای دل تو به بحر غم بی پایابی

ای درخشان ز رخت مهر سپهر عالی

سایه ات از رخ ذرّات مبادا خالی

ما چو ذرّه همه در سایه خورشید توایم

بر مدار از سر ما سایه ز فارغ بالی

دلم از زلف تو پیوسته پریشان حالست

[...]

با حسودان بداندیش چه ورزی یاری

قدر یاران نکوکیش چه نشناخته ای

شرط یاری و وفاداریت این بود مگر

که بقصد دل من تیغ جفا آخته ای