عالم و عابد و صوفی همه طفلان ره اند

مرد اگر هست بجز عالم ربانی نیست

با تو ترسم نکند شاهد رواحانی روی

کالتماس تو بجز راحت جسمانی نیست

آخری نیست تمنای سر و سامان را

سرو سامان به از این بی سر و سامانی نیست

آن که را خیمه به صحرای قناعت زده اند

گرجهان جمله بلرزد غم ویرانی نیست

گل همان به که به هر حرف نیندازد گوش

ورنه درد دل مرغان چمن بسیار است

عندلیب عشق را جز ناله‌های زار نیست

زین گلستانش نصیبی غیر نوک خار نیست

ما تباهی ماندگان موج‌خیز حیرتیم

کشتی ما شوربختان را به ساحل کار نیست

سالها عشق درین مرحله مبهوتم داشت

[...]

شب که صحبت به حدیث سر زلف تو گذشت

هر که برخاست زجا، سلسله بر پا برخاست !

دل ز جمعیت اسباب چو برداشتنی است

آنقدر بار به دل نه که توانی برداشت

آفتاب سخنش گرد جهان می گردد

هر که ز اندیشه باریک هلالی شده است

(خطرم چند چو طاوس بود از پر و بال؟

بر من این نکته رنگین چه وبالی شده است)

بر تن باد صبا پیرهن یوسف مصر

از تب رشک تو فانوس خیالی شده است

(دل آسوده ات از حال به حالی گردد

گر بدانی تو که صائب به چه حالی شده است)

دیده مگشای که در بحر پر آشوب جهان

هر که پوشید نظر گوهر بینایی یافت

هند را چون نستایم، که درین خاک سیاه

شعله شهرت من جامه رعنایی یافت

حق نه آن است که عاشق نبود بر مرکز

هر که آراسته گردید تماشایی یافت

چون نسوزد جگر از داغ ندامت صائب؟

کآنچه می جست دلم، لاله صحرایی یافت

ارغنون کهنه شد و چنگ و رباب از هم ریخت

ساز عیشی که نفرسوده، شب تار من است!

فیض اگر آب حیات ابدی می‏طلبی

منبعش پیروی سنت اهل البیت است

حال راز دلت ای فیض به درگاه امام

ظاهرا حاجت تقریر بیان این همه نیست

فیض اگر قلب و دلش کرد به راه تو نثار

مکنش عیب که بر نقد روان قادر نیست