خواستم شرح غم دل به قلم بنویسم

آتشی در قلم افتاد که طومار بسوخت

بوی آن دود که امسال به همسایه رسید

ز آتشی بود که در خرمن من پار گرفت

دل نگهدار که بر شاهد دنیا ننهی

کاین نه یاریست که او را غم یاری باشد

تو که امروز چو کژدم همه را نیش زنی

مونس قبر تو شک نیست که ماری باشد

آن چنان زی که چو طوفان اجل موج زند

[...]

نه به اندازهٔ خود یار گزیدی ای دل

تا رسیدی به بلایی که رسیدی ای دل

خواست در پرده کند شمع رخش جلوه گری

ساخت فانوس خیالی ز وجود بشری

تا نپرسند ز من واسطهٔ خاموشی

به رفیقان به ضرورت لب من در سخن است

موج دریا بنگر نکتهٔ وحدت دریاب

که به هر موج هم آغوش بود دریایی

لاف قوت مزن ای پشهٔ لاغر که شکست

زیر این بار گران پشت همه پیل تنان

از خرابات نشینان چه نشان می‌طلبی

بی نشان ناشده زایشان نتوان یافت نشان

هیچکس سرّ دهانت به حقیقت نشناخت

هرکسی بهر دل خود سخنی می‌گوید

عشق را طی لسانی است که صد ساله سخن

یار با یار به یک چشم زدن می‌گوید

حس چو بیدار بود خواب نبیند هرگز

از جهان تا نرود دل به جهانی نرسد

شمع جان را گرو این لگن تن چه کنی

این لگن گر نبود شمع ترا صد لگن است

من نه خود آمدم اینجا که به خود باز روم

هرکه آورد مرا باز برد در وطنم

کرد داغم نگه زاهد خاموش حزین

چه بگویم به من این صورت دیوار چه کرد

خسرو است و شب افسانهٔ یار و هر یار

قدری گرید و هم بر سر افسانه رود

بر درش مردم و آن خاک بر اعضای منست

هم به خاک سر آن کو که مشویید مرا

بس که بیرون و درونم همگی دوست گرفت

بوی یوسف دهد ار باز کنی پیرهنم

ای خردمند در این گوش سخن‌های کسی است

کی توانم که سخن‌های ترا گوش کنم

گفتم احوال دل خویش نگویم به کسی

لیک از بی خبری رفت به عالم خبرم

ای که در دیده درونی و در آغوش نه‌ای

هم به جان تو که یک لحظه فراموش نه‌ای

شاید ار ملک جهان در طلبش در بازم

که دمی صحبت تو ملک جهان می‌ارزد