بسکه هست از همه کس وز همه سو راه به تو

به تو برگردد اگر راه روی بر گردد

در چمن سرو چمان است و صنوبر خاموش

که اگر قامت موزون بنمائی نچمد

آنچه آمد غرض از خلقت زیبایی و لطف

چون نکو می نگرم جمله در آب و گل تست

غیرتم با تو چنان است که گر دست دهد

نگذارم که در آئی به خیال دگران

ترسم این شام جدائی که سیه بادش روز

برسد عمر به پایان و به پایان نرسد

همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت

آنکه در خواب نشد چشم من و پروین است

آسمان گشته پی کارش من پشت زمین

ای دل ای دیده من روز مددکاری هاست

خواه آباد کند ملک دلم خواه خراب

پادشاه است و بما نیست غم کشور او

گر به تشریف قبولش بنوازی ملک است

ور به تازانه قهرش بزنی شیطان است

گر به تشریف قبولم بنوازی ملکم

ور به تازانه قهرم بزنی شیطانم

در عجم آن سه که خواند عربش چاره غم

لب نوش و خط سبز و گل روی حسن است

از خیال تو بهر سو که نظر می کردم

پیش چشمم در و دیوار مصور می شد

اعتمای بنمای و بگذر بهر خدای

تا نبینی که در این خرقه چه نادرویشم

بنده خویشتنم خوان که به شاهی برسم

مگسی را که تو پرواز دهی شاهین است

بندگی هیچ نکردیم و طمع می دارم

که خداوندی از آن سیرت و اخلاق آید

گر فراقت نکشد جان به وصالت بدهم

تو گرو بردی اگر جفت و اگر طاق آید

دامن خویش ز خون مژه گلشن کردم

در فراق تو چه گل ها که به دامن کردم

گر بگویم که توام یا تو منی نیست عجب

از زبان تو برون آمده حرف از دهنم

نایدم آه ز ضعف از دل غمناک برون

ورنه می آمدم از عهده افلاک برون

گنج قارون که فرو می رود از خشم هنوز

خوانده باشی که هم از غیرت درویشان است