به معالجت تن من زتو جز الم ندارد

به سرت که جز بر آتش دل من قدم ندارد

دل خود مدار گفتی به غم ای به حسن خرم

بنمای آن دلی کو ز غم تو غم ندارد

به قمر فروغ بخشد رخ همچو گلستانش

ز شکر خراج خواهد لب لعل دلستانش

عجب اینکه دیده هر دم دهدم نشان دلها

به حوالی دهانی که نداد کس نشانش