عقل آمد عاشقا خود را بپوش

وای ما ای وای ما از عقل و هوش

یا برو از جمع ما ای چشم و عقل

یا شوم از ننگ تو بی‌چشم و گوش

تو چو آبی ز آتش ما دور شو

[...]

چون برآورد از میان جان خروش

اندر آمد بحر بخشایش به جوش

سوی قصه گفتنش می‌داشت گوش

سوی نبض و جَستنش می‌داشت هوش

می‌نیندیشیم آخر ما بهوش

کین خلل در گندمست از مکر موش

تا ازین طوفان بیداری و هوش

وا رهیدی این ضمیر و چشم و گوش

زو پلنگ و شیر ترسان همچو موش

زو نهنگ و بحر در صفرا و جوش

پس قضا ابری بود خورشیدپوش

شیر و اژدرها شود زو همچو موش

جمع گشتند آن زمان جمله وحوش

شاد و خندان از طرب در ذوق و جوش

بر عدمها کان ندارد چشم و گوش

چون فسون خوانَد همی آید به جوش

کودک اوّل چون بزاید شیرنوش

مدّتی خامُش بوَد او جمله گوش

کرّ اصلی کِش نبُد ز آغاز گوش

لال باشد، کی کند در نطق جوش؟

وقت عرضه کردن آن برده‌فروش

بر کند از بنده جامهٔ عیب‌پوش

خواجه در عیبست غرقه تا به گوش

خواجه را مالست و مالش عیب‌پوش

داند و خر را همی‌راند خموش

در رخت خندد برای روی‌پوش

پرتو روحست نطق و چشم و گوش

پرتو آتش بود در آب جوش

وا نمایم حوض کوثر را به جوش

کاب بر روشان زند بانگش به گوش

آسمان در دور ایشان جرعه‌نوش

آفتاب از جودشان زربفت‌پوش

گوش دار ای احول اینها را بهوش

داروی دیده بکش از راه گوش

پس شهیدان زنده زین رویند و خوش

تو بدان قالب بمنگر گبروش

تا نگرید کودک حلوا فروش

بحر رحمت در نمی‌آید به جوش