سر فرو بردی همه شب تا به روز

نیم شب هویی برآوردی بسوز

نفس را همچون خر عیسی بسوز

پس چو عیسی جان شو و جان برفروز

هر چه پیشت آید از گرمی بسوز

ز آفرینش چشم جان کل بدوز

پای در ره نه، مزن دم، لب بدوز

گر بسوزند این همه تو هم بسوز

عشق را دردی بباید پرده‌سوز

گاه جان را پرده‌در گه پرده‌دوز

یا رب امشب را نخواهد بود روز؟

شمع گردون را نخواهد بود سوز؟

سجده کن پیش بت و قرآن بسوز

خمر نوش و دیده از ایمان بدوز

همچو شیران چشم ازین آتش بدوز

ورنه چون پروانه زین آتش بسوز

دوخته بر در، دریده بر مدوز

هرچ داری تا سر مویی بسوز

مرد عاشق باد پیماید به روز

شب همه مهتاب پیماید ز سوز

هرچ داری، آتشی را برفروز

تا اَزارِ پای بر آتش بسوز

جملهٔ شب بود تنها تا بروز

همچو شمعی در میان اشک و سوز

عشق را بگزین ونفست را بسوز

تا شب تاریک گردد همچو روز

این یقین عطّار دارد همچو روز

تو برو از آتش حسرت بسوز

گفت رو او را بکش آنگه بسوز

پس ازو چشم محبانش بدوز

ای بدنیا دشمنت را چند روز

پرورش دادی بخوردی همچو یوز

من ترا راهی نمایم همچو روز

اوّلش عشقست و آخر دردوسوز

گه تو شامی گه تو صبحی گاه روز

گه چو خورشید جهانی گاه سوز

اول این ایمان تقلیدی بسوز

تا کند ایمان تحقیقت بروز

سینه را از قید آلایش بسوز

دیده را ازدیدن صورت بدوز