زاهدی را یک زنی بد بس غیور

هم بد او را یک کنیزک هم‌چو حور

مردهٔ صدساله بیرون شد ز گور

دیو ملعون شد به خوبی رشک حور

گفت این مرد این طرف چونست عور

در بیابان از ره و از شهر دور

که علاماتست زان دیدار نور

التجافی منک عن دار الغرور

آب شیرین چون نبیند مرغ کور

چون نگردد گرد چشمهٔ آب شور

گفت من پنداشتم بر جاست زور

تا بدین حد می‌ندانستم فتور

روشنست این لیکن از طمع سحور

آن خورنده چشم می‌بندد ز نور

پیش او هر ذرهٔ آن خاک گور

گوش دارد هوش دارد وقت شور

بهر مخمور خدا جام طهور

بهر این مرغان کور این آب شور

می‌نماید نور نار و نار نور

ورنه دنیا کی بدی دارالغرور

هست دوزخ هم‌چو مرگ و خاک گور

هست کوثر بر مثال نفخ صور

بگذری زان نقشهای هم‌چو حور

جلوه آری با عجوز نیم‌کور

جمله را حمال خود خواهد کفور

چون سوار مرده آرندش به گور

گفت آری گر بود یاری و زور

تا به قوت بر زند بر شر و شور

اولا وقت سحر زن این سحور

نیم‌شب نبود گه این شر و شور

من هم از بهر خداوند غفور

می‌زنم بر در به اومیدش سحور

هم‌چنانک از چشمهٔ چشم تو نور

او روان کردست بی‌بخل و فتور

نور جستم خود بدیدم نور نور

حور جستم خود بدیدم رشک حور

ای ضیاء الحق حسام‌الدین که نور

پاسبان تست از شر الطیور

بعد ازین حرفیست پیچاپیچ و دور

با سلیمان باش و دیوان را مشور