گفت شه را چون شنید آمد ز دور

اهل حق را کی بود در سر غرور

غیر ازین دو جمله غوغایست و شور

این معانی من نگویم خود بزور

هست خاموشی نعیم و خلد وحور

تو زخاموشان طلب اسرار صور

چون غنی گردی شوی تو پر غرور

این چنین کس را نباشد خود حضور

گر شوی تو مست از جام غرور

میشوی از رحمت حق دور دور

هست انسان صاحب فیض حضور

حال هر کس داند از نزدیک و دور

پیر را چون بود در کنج حضور

دختری در ملک خوبی همچو حور

دیدهٔ اعمی ندارد تاب نور

خودندارد همچو خفّاش او حضور

داشت فرزندی عجب او پر غرور

بود از اطوار او بس بی‌حضور

بیست و هفتم پند بشنو بی‌قصور

بد مکن با کس که تا بینی حضور

همنشین روح باشی در ظهور

همنشین حور باشی در حضور

در زمان آخرین یابد ظهور

بخشد او اهل معانی را حضور

رفته بیرون تو ز پندار و غرور

نیستی از خودستائی بیحضور

ای بمکّه کرده در اوّل ظهور

وی بآخر در نجف دریای نور

ای تو گشته واقف دلها بنور

دارم از نور ولایت بس حضور

چون مرابرداشتی ای بحر نور

برمدار از من نظر تا نفخ صور

خود مرا حق داد جان نو ز نور

من ندارم ذوق رضوان و قصور

احمد عاصم ابوسفیان ثور

زو همه گشتند مشهوران دور

همچو بویعقوب پیر نهر جور

داده با او خضر و دیده فیض و نور

معنی اوّل ظهوری در ظهور

معنی آخر شکوری که غفور