سِر ما را بی‌گمان موقن شود

زان که مؤمن آینهٔ مؤمن بود

یا امید بازگشتنتان نبود

وعدهٔ امروز باطلتان نمود

اولیا اصحاب کهفند ای عنود

در قیام و در تقلب هم رقود

هستی اندر نیستی بتوان نمود

مال‌داران بر فقیر آرند جود

چونک جامه چست و دوزیده بود

مظهر فرهنگ درزی چون شود

خواجهٔ اشکسته‌بند آنجا رود

کاندر آنجا پای اشکسته بود

از دل و از دیده‌ات بس خون رود

تا ز تو این معجبی بیرون شود

پیش از عثمان یکی نساخ بود

کو به نسخ وحی جدی می‌نمود

مصطفی فرمود کای گبر عنود

چون سیه گشتی اگر نور از تو بود؟

آه می‌کرد و نبودش آه سود

چون در آمد تیغ و سر را در ربود

فلسفی مر دیو را منکر شود

در همان دم سخرهٔ دیوی بود

گرچه خر را دانش زاجر نبود

هیچ معذورش نمی‌دارد ودود

چون ببینم کان لبش جُنبان شود

من قیاسی گیرم آن را از خِرد

اول آن کس کین قیاسکها نمود

پیش انوار خدا ابلیس بود

هر چه آنجا دید اینجا به نمود

دیده را از دیده‌خانه می‌ربود

چون بزاید در جهان جان و جود

پس نماند اختلاف بیض و سود

حکمت لقمان چو داند این نمود

پس چه باشد حکمت رب الوجود

این رجا و خوف در پرده بود

تا پس این پرده پرورده شود

حمله آرند از عدم سوی وجود

در قیامت هم شکور و هم کنود

جهد کن تا صد گمان گردد نود

شب برو ور تو بخسپی شب رود