چونک تقصیر و فسادی می‌رود

آن حیات و ذوق پنهان می‌شود

آنچ بعد العسر یسر او دیده بود

با غریب از قصهٔ آن لب گشود

لیک پاسخ دادنم فرمان نبود

بی‌اشارت لب نیارستم گشود

گر روانم را پژولانند زود

صد در محنت بریشان بر گشود

صورت از بی‌صورت آید در وجود

هم‌چنانک از آتشی زادست دود

این صور دارد ز بی‌صورت وجود

چیست پس بر موجد خویشش جحود

زر به کاغذپاره‌ها پیچیده بود

تا وجودش بود می‌افشاند جود

کرد زاری‌ها بسی چاره نبود

گفت هر نوعی نبودش هیچ سود

گفت لیکن تا نمردی ای عنود

از جناب من نبردی هیچ جود

این بگفتند و روان گشتند زود

هر چه بود ای یار من آن لحظه بود

پیش ما باشی تو بخت ما بود

جان ما از وصل تو صد جان شود

آن زلیخا از سپندان تا به عود

نام جمله چیز یوسف کرده بود

آنچنان که وجه وام شیخ بود

بسته و موقوف گریهٔ آن وجود

پس طمع در درزیی بهر چه بود

چون نخواست آن رزق زان جانب گشود

گر بر آرم حاجتش او وا رود

هم در آن بازیچه مستغرق شود

ورنه آن پیغام کز موضع بود

بر زند بر مه شکافیده شود

کز کجا اومیدوارم کرده بود

وز کجا افشاند بر من سیم و سود

باز آن عین ضلالت را به جود

حق وسیلت کرد اندر رشد و سود

عین آن مکر آیت موسی شود

اعتبار آن عصا بالا رود

آمنی امت موسی شود

او به تحت‌الارض و هامون در رود