چون چنان شاهی نداند سر چوب

تو چه دانی سر این دام و حبوب

گندم و جو را و باقی حبوب

می‌توانی خورد و من نه ای طروب

نه سحابش ره زند خود نه غروب

وا رهید او از فراق سینه کوب

گفت پیغامبر سپهدار غیوب

لا شجاعة یا فتی قبل الحروب

ای دهلهای تهی بی قلوب

قسمتان از عید جان شد زخم چوب

روز دیدی طلعت خورشید خوب

مرگ او را یاد کن وقت غروب

فاسقی بدبخت نه دنیات خوب

نه رهیده از وبال و از ذنوب

پیش از افکندن نبود او غیرِ چوب

چون به امرش بر گرفتی گشت خوب

بی تَف آتش نگردد نفس خوب

تا نشد آهن چو اخگر هین مکوب

حاجتش ناید به فعل و قول خوب

احذروهم هم جواسیس القلوب

در میان چوب گوید کرم چوب

مر کرا باشد چنین حلوای خوب

آبگینه هم بداند از غروب

که آن لمع بود از مه تابان خوب

از منافق عذر رد آمد نه خوب

زانک در لب بود آن نه در قلوب

صورت یوسف چو جامی بود خوب

زان پدر می‌خورد صد بادهٔ طَروب

پس پیمبر گفت استفتوا القلوب

گرچه مفتیتان برون گوید خطوب

در دکان کفشگر چرمست خوب

قالب کفش است اگر بینی تو چوب

عقل را افغان ز نفس پر عیوب

هم‌چو بینی بدی بر روی خوب

تیغ هست از جان عاشق گردروب

زانک سیف افتاد محاء الذنوب

ای محدث از خطاب و از خطوب

زان گذشتم آهن سردی مکوب

وجهی از امکان و وجهی از وجوب

در شهادت آمد ازغیب الغیوب