هند و ایران آشنایان همند

هر دو از نسل فریدون و جم اند

آخر شب این دو بدبخت نژند

زیر دیواری به یکدیگر رسند

آن نه مولا کز طمع تاری تند

دست بندد بند بر پایت زند

کیست مولا آنکه آزادت کند

بند رقیت ز پایت بر کند

بی‌سخن بر جست از جا چون سپند

سفره بی‌نان یافت گشت از غم نژند

دید هر چه مستقیما می کند

ملت آنرا زود، بر هم می زند

حامی زور است چرخ زورمند

زورمندم من! نترسم از گزند

پست و بی مقدار، اما سربلند

ساده و یک دل، ولی مشکل پسند

خیرگیها کرده بود این خودپسند

خیرگی را چاره زندانست و بند

ماکیان را این مقال آمد پسند

گفت: بر گو دُمّت ای روباه چند

خودپسندیدن، و بال است و گزند

دیگران را کی پسندد، خودپسند

زینهمه نخهای کوتاه و بلند

گه شدم سرگشته، گاهی پایبند

سوزنی باید که در دل نشکند

جای جامه، بخیه اندر جان زند

خواجه شد در دام مهرش پای بند

دل ز کسب و کار خود، یکباره کند

برفکند از گوشه‌ای، دزدی کمند

شد بزیر آهسته از بام بلند

عاقلی، دیوانه‌ای را داد پند

کز چه بر خود می‌پسندی این گزند

اندرین پستی، قضایم زان فکند

تا تو را جویم، تو را خوانم بلند

از برای دنبه یک گوسفند

بارها ما را رسانیدی گزند

از طمع بودش بدست اندر، کمند

بر همه دیوار و بامش میفکند

نفس جان دزدد، نه گاو و گوسفند

جز ببام دل، نیندازد کمند

از تنور خودپسندی، شد بلند

شعلهٔ کردارهای ناپسند