ای بیک دم زنده کرده عالمی

پس مرا هم زنده گردان ازدمی

ور عنان باد پیچی یک دمی

کی نسیم خوش جهد در عالمی

از درونت چون برآید آندمی

این جهانت آن جهان گردد همی

گفت هر روز ازملایک عالمی

سوخته گردد ز نور حق همی

نیستت پروای ریش خود دمی

همچنین مردار خواهی شد همی

هرکرا پروای خود نبود دمی

هرگزش پروای حق باشد همی

تا که یک عاقل برآرد یک دمی

جاهلان خوردند در هم عالمی

گر در این میدان کشندت یک دمی

برتو تابد از تحیر عالمی

مینیابم آنچه میجویم همی

وین طلب ساکن نمیگردد دمی

درد می‌باید ترا در هر دمی

اندکی نه عالمی در عالمی

تو بحق چشم و چراغ عالمی

این جهان را وان جهان را محرمی

گرچه بسیاری نمایی رستمی

نیست ممکن از مخنث محکمی

نه طمع دارم بکس هرگز دمی

نه مرا در چشم آید عالمی

گرچه پنداری که پیر عالمی

در ره عشق از چنین طفلی کمی

گفت هر جائی که میرفتم دمی

جمله میگفتند حق بدهد همی

گفت بیچاره چه سازد آدمی

یا دلست او یا گلست او از زمی

گفت سیرم از عبودیت همی

وز ربوبیت بمن نرسد دمی

تو نه‌ای میری اسیری دایمی

زانکه محکومی بحق نه حاکمی »

این چه با من میکنی در هر دمی

می برآید از دلت آخر همی

طی شود هم آسمان و هم زمی

وز تو موئی را نخواهد بد کمی