گر چو حاتم کو اصم بدعالمی

ور ابوسهلی و در دین مکرمی

گر نبودی آن بهایش کردمی

آنچه مقصود تو بودی گفتمی

ورنه از قول رسول هاشمی

دور گردی از طریق مردمی

روشن و خندان شو از نورش دمی

لحظه‌ای برریش دل کن مرهمی

بود او را مصطفی خوش همدمی

فاطمه او را بمعنی محرمی

سر نپیچی هرگز از فرمان دمی

تاشوی درملک معنی محرمی

غیر این دم خود مرا نبود دمی

ریش و دردم را بود او مرهمی

شیخ چون استاد پیشش یک دمی

سر برآورد ونگه کردش همی

تو ز نسل آدمی ای آدمی

از معانی نیست در ذاتت کمی

بُد به نیشابور مرد منعمی

بود او را خانهٔ پردرهمی

گر بدین دریا درآئی یک دمی

حیرت جانسوز بینی عالمی

گر کنندم ذره ذره عالمی

کی شوم غایب ز درگاهت دمی

دیده ام آب حیاتت عالمی

می بمیرم ز آرزوی شبنمی

چون برفتی از جهان وز جان همی

قربت جان و جهان یابی دمی

تا ز دریای شفاعت یک دمی

بر لب خشگم چکانی شبنمی

نیست از شرع نبی هاشمی

دورتر از فلسفی یک آدمی

نه قرینی نه یکی نه همدمی

نه رفیقی نه کسی نه محرمی

تو زننگ خویش نندیشی دمی

بر تهور نام او گوئی همی

از زفانش البته هرگز یکدمی

نامدی بیرون به جز لیلی همی

چون در اول صبح صوری دردمی

دیگر از عالم نیاید عالمی