پیش او بنوشت شه کای مقبلم

وقت آمد زود فارغ کن دلم

تا الیه یصعد اطیاب الکلم

صاعدا منا الی حیث علم

دل مپوشان تا پدید آید دلم

تا قبول آرم هر آنچ قابلم

من همی گویم برو جف القلم

زان قلم بس سرنگون گردد علم

کفر جهلست و قضای کفر علم

هر دو کی یک باشد آخر حلم و خلم

چون من از تسبیح ناطق غافلم

چون بداند سبحهٔ صامت دلم

یا رب آنها را که بشناسد دلم

بنده و بسته‌میان و مجملم

سر کشیدی تو که من صاحب‌دلم

حاجت غیری ندارم واصلم

در دلش نه آنچ تو اندر دلم

اندر افکندی براز ای مفضلم

مریما بنگر که نقش مشکلم

هم هلالم هم خیال اندر دلم

آمنان را من بترسانم به علم

خایفان را ترس بردارم به حلم

من که خروبم خراب منزلم

هادم بنیاد این آب و گلم

زود درمان کن که می‌لرزد دلم

که بدرد از میوهٔ دل بسکلم

راز پنهان با چنین طبل و علم

آب جوشان گشته از جف القلم

کهنه‌دوزان گر بدیشان صبر و حلم

جمله نودوزان شدندی هم به علم

سهو و نسیان را مبدل کن به علم

من همه خلمم مرا کن صبر و حلم

گفت آخر امر فرمود او به حلم

هر دو امرند آن بگیر از راه علم

خود تو پوشیدی بترها را به حلم

ورنه می‌دانی فضیحتها به علم

ای ز تو ویران دکان و منزلم

چون ننالم چون بیفشاری دلم

غیر آن جعد نگار مقبلم

گر دو صد زنجیر آری بگسلم