خواجهٔ سنت که نور مطلق است

بل خداوند دو نور پر حق است

دایما او پادشاه مطلق است

در کمال عز خود مستغرق است

طوف او مانند حج مطلق است

حج اکبر دان که گفت او حق است

او حقیقت دان اسرار حق است

نور رحمان وجه حق مطلق است

دین آل او ز حقّ مطلق است

لیک هفتاد و دو مذهب ناحق است

شافعی گفتا که قول من حق است

پیش من قول نبی خود مطلق است

تا نظر معشوق را بر عاشق است

جان عاشق عشق او را لایق است

لم یلد لم یولد او را لایق است

والد و مولود را او خالق است

سنگ و آهن زین جهت که سابق است

در عمل فوقیِ این دو لایق است

هان که بویای دهانتان خالق است

کی برد جان غیر آن کاو صادق است؟

شاد از غم شو که غم دام لقا‌ست

اندرین ره سوی پستی ارتقا‌ست

با چنین قهری که زفت و فایق است

برد لطفش بین که بر وی سابق است

در دل معشوق جمله عاشق است

در دل عذرا همیشه وامق است

پر سر مقطوع اگر صد خندق است

پیش درد من مزاح مطلق است

گر حدیثش با تو کفر مطلق است

از پدر بشنو برادر کان حق است

هر که او مأمور امر مطلق است

گر همه باطل کند عین حق است

معنیت معشوق و صورت عاشق است

ور به گردانی سخن هم صادق است

بعد از این عالم مثال مطلق است

این سخن نزد محقق بر حق است

دوستدار اهل حق ، اهل حق است

من احب القوم حکم مطلق است

دوستان اهل حق ، اهل حق است

من احب قوم حکم مطلق است