پس بغل واکرد حق او را گرفت

گرچه دارد عقل از این معنی شگفت

یوسفا باز آی از این زندان زفت

که زلیخا را شکیب از دست رفت

آن یکی دیدش بدین حال شگفت

از شگفت انگشت بر دندان گرفت

این بشارت را چو حرّ زان لب شنفت

شاه را خوش باد گفت و خوش بخفت

بی محابا جرعه‌ای در کف گرفت

چون به خویش آمد دمی گفت ای شگفت

من نیارم شرح آن را باز گفت

از عمود آهنین باید شنفت

از مژه دُرّها ز خون دیده سفت

روی بر رویش نهاد از مهر و گفت

شه نبیره عمّ خود در بر گرفت

عارضش بوسید و گفتا ای شگفت

شاهزاده چون صدای شه شنفت

از شعف چون غنچه خندان شکفت

عقد مروارید با مژگان بسفت

دست بر گردن نمودش طوق و گفت

گفت مردی ای عجب زین حرص زفت

کس ز حرص مال در آتش نرفت

این قدر دانم که با وی هر چه گفت

شد سیه رو آن چه در پاسخ شنفت

آنکه با احمد شب اسری نهفت

از لب او گفت ایزد آنچه گفت

پیر روشن دل پس از روی شگفت

رو به سوی آن سیه بختان گرفت

حکم کن کاین سر گشاید لب به گفت

سازدم آگاه از این سرّ نهفت

تا زتاب می گل رویت شکفت

ترک گل بلبل زسودای تو گفت

از پی آویزه ی گوش تو دل

با مژه بس دانهٔ یاقوت سُفت

آن موحد شد که با جاروب لا

[...]

سری اندر گوش هر یک، باز گفت

باز گفت این راز را باید نهفت

با زبان زینبی شاه آنچه گفت

با حسینی گوش، زینب می شنفت

تا سحر چشمم ازین سودا نخفت

دل بغیر از شنعت زعفر نگفت

چشم و گوشی ده که بی گفت و شنفت

یا زبانی ده که نتوانیم گفت