ور بهشت آمد سرایت خشت خشت

همچو شدادت کشند اندر بهشت

بود مجنونی همه در دشت گشت

گاه گاهی سوی شهر آمد ز دشت

بود باغی آن صنم را چون بهشت

پر درخت و پر گل عنبر سرشت

صد جهان در صد جهان برسرگذشت

در جهانهای تو میخواهند گشت

گفت چیست آن تحفهٔ نیکوسرشت

گفت ماءالجنه آبی از بهشت

گاه می نازم ز سودای بهشت

گاه می یازم بسر سرنوشت

آن زمان آدم نشسته در بهشت

بود با روحانیان درباغ و کشت

گرد بستان و گلستان برنگشت

تخم پیمان و وفاداری نکشت

گفتهٔ آزرده دل باشد درشت

بی لگد نبود بدان پا دار مشت

چارچیز دیگر ای نیکو سرشت

هست از جمله خلایق نیک زشت

ای پسر کم گوی با مردم درشت

ور بگویی از تو گردانند پشت

حق تعالی بر در جنت نوشت

این که جای اسخیا باشد بهشت

هر که‌را باشد سه خصلت در سرشت

باشد آن کس بی‌شک از اهل بهشت

تو چه دانی تا قلم چه سرنوشت

تخم تو افلاک از بهر چه کشت

هیچکس دیدی که او خود را بکشت

ور بکشت این هست کاری بس درشت

چل صباح آن جهانی بر گذشت

تا وجود آدم از گل زنده گشت

گرنه او بودی نبودی این بهشت

نور او خاک وجود تو سرشت

مار با طاوس، دربان بهشت

رفت و با ایشان گل انسی بکشت

هست دنیا گنده پیری گوژ پشت

صد هزاران شوی هر روزی بکشت

این کسی دانست کز خوددر گذشت

راه جسم و جان و دل اندر نوشت