عارفان را حیرتست از وی بسی

زانکه نشناسد بتحقیقش کسی

عقل هر دم دم ز جائی می زند

لاجرم آواز او باشد بسی

هر زمان نقش خیالی می کشد

نقش بازی می کند با هر کسی

یک وجود است و کمالاتش بسی

سر این نکته نداند هر کسی

او یکی و اعتباراتش بسی

نیک دریاب و مگو با هر کسی

دردل از دیوان حق دارم بسی

نیستم پروای دیوان کسی

اتفاقاً بود روزی مجلسی

بو سلیمان حاضر و مردم بسی

سوز جان و درد و غم باید بسی

تا در ین ره بو که گردی تو کسی

داشت در بغداد روزی مجلسی

جمع گشته خاص و عام آنجا بسی

گر دهندت مال و دنیای بسی

رد کن و مپذیر چیزی از ک س ی

نیست اکمل در طریقت زو کسی

جز خدا او را نباشد مونسی

باز پرسید از کجاها می رسی

کرد از احوال او پرسش بسی

جز خیال او نبودم مونسی

جز غمش همدم نگشتم با کسی

این معما کی گشاید هر کسی

فهم این از عقل دور آمد بسی

خرده بینانند در عالم بسی

واقفند از کار و بار هر کسی

مرد عابد، دیده بد خر را بسی

هر یکی را لیک در دست کسی

باز جستندش ز هر موضع بسی

در مخنث خانه ای دیدش کسی

کرده ای روی دل و هر نفسی

میپزی در ره ایمان هوسی

کفر اول می شناسد هر کسی

لیک ثانی کفر کی داند کسی

غیر خاصان کس نداند کفر این

مردمان دیدم در آن حیران بسی

خوش بود این کفر از ایمان ما

[...]

وصل او حاصل نگشته برکسی

زین تمنا خاک شد جانها بسی

طالب من گر شود یک ره کسی

راهها بنمایمش هر سو بسی