از فسونش مرغ زیرک دانه مست

ناله ها اندر گلوی خود شکست

آه از قومی که چشم از خویش بست

دل به غیر الله داد ، از خود گسست

هر خداوند کهن را او شکست

هر کهن شاخ از نم او غنچه بست

گر تو میدانی حسابش را درست

از حریرش نرم تر کرپاس تست

برگ و ساز کائنات از وحدتست

اندرین عالم ، حیات از وحدت است

آنکه چون کودک لب از کوثر بشست

گفت در گهواره نام او نخست

بنده ئی کو دل بغیرالله نبست

می توان سنگ از زجاج او شکست

دل گشادی را نفهمیدم درست

هم دل پر بار لفظی بود سست

ثقل اگر داری علاجش مسهلست

مسهل این وقت شب هم مشکل است

تیغ دادن بر کف دلاک مست

به که افتد شاهی احمد را به دست

نایب شه چون زگیتی رخت بست

ناصرالملک آمد و جایش نشست

ظاهرا گفتند جمعی کم خرد

بعد جاهل عالمی برجای هست

گفتیم کاین مرد جبان

[...]

گفت پیغمبر که احمق ‌هرچه‌ هست‌

او عدوی ما و غول رهزن است

مخبر ما رفت و آمد تنگدست

بی‌خبر چون گنگ خواب‌آلود مست

آن مگس‌های طنین‌انداز مست

سوسک‌های کوچک پشکل به‌ دست

تا خیالم نقش روی هند بست

یافت ذوقم جلوهٔ طاوس مست

طبع‌ عرفی‌ خون ‌به‌ مضمون ‌راه جست

داد، داد لفظ و معنی را درست

من نه آن نوحم که در کشتی نشست

بل‌من‌آن‌نوحم که‌ازطوفان‌بجست‌

من چو کنعان‌زادهٔ نوحم درست

کاز پدر برگشت و راه کوه جست

گر که خر کردست خر را نیست دست (!)

یاسی ار کردست، یاسی بی سم است؟

نقش جمهوری، به پای خر ببست

محرمانه زد به خم شیره دست