گفت ای پرندگان بحر و بر

من نیم مرغی چو مرغان دگر

دایما از شاه باشد بر حذر

جان او پیوسته باشد پر خطر

پادشاهی بود بس عالی گهر

گشت عاشق بر غلام سیم بر

زو مگر پرسید مردی بی‌خبر

کز چه شد گلگونهٔ رویت چو زر

هدهدش گفت ای ز دریا بی‌خبر

هست دریا پر نهنگ و جانور

حقه‌ای زر داشت مردی بی‌خبر

چون بمرد و زو بماند آن حقه زر

صورتش اینست و در من می‌نگر

پند گیر و زر بیفکن ای پسر

چون جدا افتاد یوسف از پدر

گشت یعقوب از فراقش بی‌بصر

جبرئیل آمد که هرگز گر دگر

بر زفان تو کند یوسف گذر

بعد از آن مرغان دیگر سر به سر

عذرها گفتند مشتی بی‌خبر

صورت مرغان عالم سر به سر

سایهٔ اوست این بدان ای بی هنر

چار صد مرد مرید معتبر

پس‌روی کردند با او در سفر

شیخ گفتش امشب از خون جگر

کرده‌ام صد بار غسل ای بی‌خبر

چون سخن در وی نیامد کارگر

تن زدند آخر بدان تیمار در

تُرک روز، آخر چو با زرین سپر

هندوی شب را به تیغ افکند سر،

از سر ناز و تکبر درگذر

عاشق و پیر و غریبم درنگر

هفت گردون را درآرم زیر پر

گر فرو آری بدین سرگشته، سر

سیم و زر باید مرا ای بی‌خبر

کی شود بی‌سیم و زر کارت به سر؟

شیخ گفت ای سروقدِ سیم‌بر

عهد نیکو می‌بری الحق به سر

در درون هر کسی هست این خطر

سر برون آرد چو آید در سفر