هر دو عالم زیر پایش بود خاک

گر نبود او قاری و شاعر چه باک

گفت سقراط حکیم آن مرد پاک

در رهی میشد پیاده دردناک

بعد از آن غافل فرو شد زیر خاک

یعنی او بوئی نیافت از جان پاک

نیست مردم نطفهٔ از آب و خاک

هست مردم سرقدس و جان پاک

آرزو مینکندت ای مشت خاک

تا شود این مشت خاکت جان پاک

بودش از بی طاقتی بیم هلاک

زار میخفتی میان خار و خاک

پیر گفتش هست اسرافیل پاک

پرتو ایجاد و اعلام هلاک

سایه میافکند قحطی سهمناک

خواستند افتاد خلقی در هلاک

خواست شد خلقی در آن تنگی هلاک

رفت موسی گفت ای دانای پاک

پیر گفتش هست عزرائیل پاک

راه قهر و معدن مرگ و هلاک

دفن میکردند مردی را بخاک

شد حسن در بصره پیش آن مغاک

چون نترسی زان جهان صعبناک

کاولش اینست یعنی زیر خاک

چون برآید آن دمت از جان پاک

سر نگونسارت در اندازد بخاک

زانکه میدانم که آخر جان پاک

باز خواهد رست از زندان خاک

این همه هر روز میسوزند پاک

دیگران در آرزوی آن هلاک

سالک آمد پیش عرش صعبناک

گفت ای سر حد جسم و جان پاک

پیر گفتش هست عرش صعبناک

عالم رحمت جهان نور پاک

عاقبت چون دفن کردندش بخاک

بر سر خاکش نشست آن مرغ پاک

حق تعالی کرد آن شه را هلاک

در سرای خود فرو بردش بخاک

سالک آمد پیش پیر دردناک

شرح دادش حال خود از جان پاک