سر یک یک ذره چون بودش عیان

امی آمد کو ز دفتر بر مخوان

با زمین آید ز چارم آسمان

روی بر خاکش نهد جان بر میان

پیش یار غار، صدیق جهان

هم برای جان او در باخت جان

گر تو می‌خواهی که کس را در جهان

از گناه امتت نبود نشان

چون الست عشق بشنیدی به جان

از بلی نفس بیزاری ستان

من چو غایب گشتم از وی یک زمان

کرد هر سویی طلب کاری روان

گر نگشتی نقش پر او عیان

این همه غوغا نبودی در جهان

نیم نان داشت آن گدا و نیم جان

زان دو نیمه پاک شد در یک زمان

چون مرا سر می‌بریدی رایگان

ازچه خندیدی تو در من آن زمان

من در آنم تا بگویم ترک جان

زانک بی جانان ندارم برگ آن

من گرفتم خود که شاهان جهان

جمله از ظل تو خیزند این زمان

چون درآمد امرش از حق آن زمان

گشت محوش نام یوسف از زفان

گر نراندی نام یوسف بر زفان

لیک آهی برکشیدی آن زمان

وانک نام او براندی بر زفان

قطع کردندی زفانش در زمان

گر کسی را تاب بودی یک زمان

شاه روی خویش بنمودی عیان

هدهد رهبر چنین گفت آن زمان

کانک عاشق شد نه اندیشد ز جان

چون بدید این خواب بیدار جهان

گفت دردا و دریغا این زمان

هم فکنده بود ناقوس مغان

هم گسسته بود زنار از میان

آفتاب آنگاه بگشادی زبان

کز پی شیخت روان شو این زمان

هدهد هادی چو آمد پهلوان

تاج بر فرقش نهادند آن زمان