گفتمش از دین چرا بیگانه ای

کی قبول افتد که پاشی دانه ای

ساقیا برخیز کز پیمانه ای

داد دل گیریم از فرزانه ای

سنگ طفلان تا بکی بایست خورد

آخر ای دل تابکی دیوانه ای

زحمتی دارم ز غوغای خرد

[...]

هر گروهی بینی اندر خانه ای

جمع گشته گرد یک دیوانه ای

این علومت نیست جز افسانه ای

رو بخوان افسانه بر دیوانه ای

حلقه بر در کوفت اندر خانه ای

آشنایی زد در بیگانه ای

هست کمتر از پر پروانه ای

بلکه آنهم نیست جز افسانه ای

ای زبان نه تو خروس خانه ای

تا بکی در فکر آب و دانه ای

یا کنار دشتی و دیوانه ای

تا بگویم از جهان افسانه ای

ای خدا خواهم دل دیوانه ای

خلوتی در گوشه ی ویرانه ای

تا به یاد دلکش جانانه ای

سر کنم من ناله ی مستانه ای

دردسر گردد سر از بیگانه ای

وای از نامحرمی در خانه ای

نیست شمعم را چو آن پروانه ای

نیست بحرم را چون آن دردانه ای

دارم اندر تن دل ویرانه‌ای

واندران دل سینه سوز افسانه‌ای

بود ام‌الفضل را کاشانه‌ای

دختر مامون دون را خانه‌ای

دل ز نقش لااله بیگانه‌ای

از صنم های هوس بتخانه‌ای

در همه عمری سگ دیوانه‌ای

بینی و ماری شده از لانه‌ای

هیچ گه عاقل نسازد خانه‌ای

که شود از عطسه‌ای ویرانه‌ای

امشب از عقل و خرد بیگانه‌ای

گر نه مستی، بیگمان دیوانه‌ای

گاه بر چیند ز بامی دانه‌ای

سر کند خوش نغمهٔ مستانه‌ای

ای که در این خانه صاحبخانه‌ای

هر که هستی، از خرد بیگانه‌ای