این چه شور است ای خدا درجان من

حبذا این موج بی پایان من

سر به کف گیرد که ای جانان من

این سر فرزند من این جان من

شعله ور شد آتش پنهان من

موج زن شد بحر بی پایان من

تا بدیدی خنجر بران من

وان سر فرزند در دامان من

این تن من این سر من جان من

وقف خدمتکاری سلطان من

خواسته از من سرت سلطان من

ای به قربان سر تو جان من

این سر من این تن و این جان من

جملگی قربان آن سلطان من

با پدر می گفت کای سلطان من

چیست سلطان ای تو جان جان من

هین برو ای راحت من جان من

ای گل من سرو من ریحان من

ای دریغا مرغ خوش الحان من

راح روح و روضه رضوان من

نام تو شد زینت دیوان من

لطف تو شد خرمی جان من

از تو منت ها بود برجان من

پر شداز احسان تو دامان من

گفت لیلی: کای فدایت جان من

ناز پرور سرو سروستان من

طایرا آتش زدی بر جان من

یاد آوردی ز هندستان من

شاه گفت ای جان وای جانان من

شمع ایوان و گل بستان من

خود گرفتم شش جهت شد زان من

هر دو عالم گشت در فرمان من

بعد من ای جان و ای جانان من

می نپوشی دیده از طفلان من

کای نسیم منزل جانان من

مرحبا ای غمگسار جان من

سوی چشم [ای تو ای جانان] من

رحمتی بر درد بی درمان من

گرچه دانم ز اشک خون‌باران من

لاله خواهد رست از بستان من