آتش ابراهیم را ریحان بود

لیک مر نمرود را سوزان بود

خودپرستی کار محجوبان بود

نیستی این درد را درمان بود

دل که او پیوست ه با جانان بود

از صلات دایمون شادان بود

هر که مست عالم عرفان بود

بر همه خلق جهان سلطان بود

شمس بر ظاهر، همین تابان بود

لیک باطن، از خرد ریان بود

عقل در تن، حاکم ایمان بود

که ز بیمش، نفس در زندان بود

عقل دیگر، بخشش یزدان بود

چشمهٔ آن، در میان جان بود

علم گفتاری که آن بیجان بود

عاشق روی خریداران بود

سر چو بی عشقست ننک جان بود

دل که بی دردست نام آن بود

دل که در وی درد نبود کی دلست

جان چه سوزی نبودش کی جان بود

دل ندارد جان ندارد هیچ نیست

[...]

عاریت از فضلهٔ حیوان بود

پس به حیوانت چه فضل از آن بود

عاشقان را تن اسیر جان بود

جان اسیر جذبه ی جانان بود

قیمت کالای تن از جان بود

آسیای تن ز جان گردان بود

جمله تأثیر دیار جان بود

جان زهجرش روز و شب نالان بود

ثقل اینها جملگی بر جان بود

جان از اینها خسته و نالان بود

معنی اینها همه یکسان بود

روی دل کردن سوی جانان بود

چون مرا لطف تو کشتی بان بود

نیست غم عالم اگر توفان بود

درد تو بر جان من درمان بود

سیف و خنجر لاله و ریحان بود

عشق صرافی نقد جان بود

عشق هم اسلام و هم ایمان بود

چونکه یاد تو مرا در جان بود

دوزخ و جنت مرا یکسان بود

عید شیرین است اگر حلوا نبود

خاصه بهر آنکه خود بابا نبود