هم فکندند از درون زنار را

هم ز گردن خاج نقش دار را

می شکافد قله ی کهسار را

مطمئن سازد دل هشیار را

جوید از تو طاعت احرار را

نی ز سر کردن برون افسار را

آتش افکن جبه و دستار را

پاره کن این خرقه ی پندار را

از سرم بیرون کن این پندار را

دور کن از جسمم این آمار را

بود گلجان اهل آن بازار را

فربهی پنداشت آن آمار را

هین برو کفاره آن دیدار را

غرق خون او کن این رخسار را

مشک زد آن زلف عنبربار را

زد گلاب آن چهره ی گلنار را

کرد پی این خنگ ناهموار را

شق نمود این پرده ی پندار را

هین بیا تا بوسم آن رخسار را

تا ببویم زلف عنبربار را

تاکند شق پردهٔ پندار را

هم به چشم یار بیند یار را

فکرت عقلی بود کفار را

فکرت قلبی است مرد کار را

لطف و قهری هست آن دلدار را

شهد و زهری آن شکر گفتار را

این بگفت و کرد یکسو، کار را

گفت نفروشم به دنیا یار را

بشکن این تمثال و این زنّار را

چند در آئینه جوئی یار را

زد به آب توبه شکل دار را

کرد سبحه، رشتهٔ زنّار را

تا که بر منزل رساند بار را

پرکند گنجینة الاسرار را

دید زینب عابد بیمار را

بر سروی قاتل خون خوار را

سازد از خود پیکر اغیار را

تا فزاید لذت پیکار را

دزدد از پا طاقت رفتار را

می رباید از دماغ افکار را