گفت ابلیس لعین دادار را

دام زفتی خواهم این اشکار را

عدل چه بود آب ده اشجار را

ظلم چه بود آب دادن خار را

کف گندم زان دهد خریار را

تا بداند گندم انبار را

لیک کوته کردم آن گفتار را

تا ننوشد هر خسی اسرار را

وین همی‌بیند معین نار را

نیست می‌گوید پی انکار را

بفکن از من حمل ناهموار را

تا ببینم روضهٔ ابرار را

هم‌چو پروانه ز دور آن نار را

نور دید و بست آن سو بار را

گفت صدق دل بباید کار را

ورنه یاران کم نیاید یار را

آنچنان زینت دهد مردار را

که خرد زیشان دو صد گلزار را

جوش ده آن بحر گوهر‌بار را

خوش بپرس امروز این بیمار را

ای بکرده یار هر اغیار را

وی بداده خلعت گل خار را

نوبهار حسن گل ده خار را

زینت طاووس ده این مار را

پس بدید او بی‌حجاب اسرار را

سیر روح مؤمن و کفار را

چون مقلب حق بود ابصار را

که بگرداند دل و افکار را

با تو گفتم مجمل این اسرار را

مختصر آوردم این گفتار را

تا کند شَقّْ، پردهٔ پندار را

هم به چشم یار بیند یار را

کفر کافر راو دین، دین دار را

ذره دردت دل عطار را

تا کند شَقّْ پردهٔ پندار را

هم به چشم یار بیند یار را

پاک کن از روی دل زنگار را

کن تماشا عالم اسرار را

تر کند هم روس و هم بلغار را

پرورد هم گلبن و هم خار را