گفتگوی خسرو والا نژاد

باز با من جذبهٔ سرشار داد

آخر او را آب و رنگ لاله داد

لااله اندر ضمیر او نهاد

چون عرب اندر اروپا پر گشاد

علم و حکمت را بنا دیگر نهاد

پس کنون کامد تورا مطلب به یاد

از چه نایی فورا ای نیکو نهاد

خلق غوغاها نمودند از بلاد

گوش شه بشنود غوغای عباد

خاک آمل دامنش از دست داد

لاجرم طالب به هندستان فتاد

صنعت و علم و امید و اتحاد

کسب کن تا وارهی زین انفراد

بنده را نسبت بمولا ز اعتقاد

خود ولا باید کمند انقیاد

زین سبب پیغمبر (ص) با اجتهاد

نام خود و ان علی مولا نهاد

چون علی را حق چنین تشریف داد

نیست غم گر مدعی محزون فتاد

تو بحال خویشتن می‌باش شاد

تا بیابی در جهان جان مراد

مرحبا ای (کوهی) نیکو نهاد

لشخوران مردند، کوهی زنده باد

بیم آن دارم کازین جور و عناد

بر من افتد آنچه بر آنان فتاد

پیشه‌ام این ست، گر کم یا زیاد

من شدم شاگرد و ایام اوستاد

با همه تردستی، از پای اوفتاد

دل به رنج و تن به بدبختی نهاد

از کنار در، کنیز آواز داد

بعد ازین، نان را کجا باید نهاد

چشم طوطی چون ببازرگان فتاد

بانگ زد کای خواجه صبحت خیر باد

گر نیارد ایزد پاکت بیاد

آب خاکت را دهد ناگه بباد

جامها لبریز کردند از فساد

رشته‌ها رشتند در دوک عناد

فصل باران است و برف و سیل و باد

ناگه این دیوار خواهد اوفتاد