گفت شاهنشه چنین گیر المراد

این عرضهای تو یک جوهر نزاد

آنچ آبستست شب جز آن نزاد

حیله‌ها و مکرها بادست باد

مدتی فردا و فردا وعده داد

شد درختِ خارِ او محکم نهاد

کرم در بیخ درخت تن فتاد

بایدش بر کند و در آتش نهاد

خاک همچون آلتی در دست باد

باد را دان عالی و عالی‌نژاد

هر کجا هست او حکیمست اوستاد

بانگ او زین کوه دل خالی مباد

در نمکلان چون خر مرده فتاد

آن خری و مردگی یکسو نهاد

جان و عقل من فدای بحر باد

خونبهای عقل و جان این بحر داد

این چنین ذالنون مصری را فتاد

کاندرو شور و جنونی نو بزاد

چونک در ریش عوام آتش فتاد

بند کردندش به زندانی نهاد

گر ز یک تلخی کنم فریاد و داد

خاک صد ره بر سر اجزام باد

دانش ناقص کجا این عشق زاد

عشق زاید ناقص اما بر جماد

رحمت صد تو بر آن بلقیس باد

که خدایش عقل صد مرده بداد

سیب چندان مر ورا در خورد داد

کز دهانش باز بیرون می‌فتاد

زخم دبوس و سوار همچو باد

می‌دوید و باز در رو می‌فتاد

تا شبانگه می‌کشید و می‌گشاد

تا ز صفرا قی شدن بر وی فتاد

عاقلی را از سگی تهمت نهاد

خرس را دانست اهل مهر و داد

و آن درمها پیش من نه ای جواد

دان که حج کردی و حاصل شد مراد

بر سر ما دست رحمت می‌نهاد

چشمه‌های لطف از ما می‌گشاد

پس عزازیلش بگفت ای میر راد

مکر خود اندر میان باید نهاد