در سخن گفتن چو ماه و آفتاب

رهنمای خلق هر صبح و مسا

مدح او در گوش نادان ناگوار

چون شمیم گل به مغز خنفسا

چو زنی در دام شهوت شد اسیر

خر به چشمش به ز طاوس‌ نرست

همچنان در چشم شهوت مرد را

دیو با حور بهشتی همبرست

عاقل از دیدار معنی غافلست

زانکه هر حجت که گوید آفلست

لااحب الآفلین فرمود حق

این سخن آسان‌نمای و مشکلست

در گذر از خویش و واصل شو به دوست

[...]

آنچنان افتاده شو در راه خلق

کز برون راز درونت بنگرند

در تواضع همچو خاک افتاده باش

بو که پاکان بر تو وقتی بگذرند

لاف طاعت چند در پیری زنی

ای نکرده در جوانی هیچ کار

آنچه را در روز روشن کس‌ نجست

چون توانی جست در شبهای تار

آدمی راکاو نباشد تجربت

بر چنان آدم شرف دارد ستور

می‌خورد مسکین نمک بر جای قند

طعم شیرین را نمی‌داند ز شور

مختصر گویم به هر کاری که هست

[...]

گفت رندی با یکی در نیمروز

از در اندرز رمزی از رموز

که اگر در دور ناهموار چرخ

عیش یا غم بایدت بیدرد و سوز

دل منه در هیچ کار اندر جهان

[...]

چون زبانت نیست با دل آشنا

لاف ایمان محض کفرست و دغل

زشت باشد پارسایی خودپرست

سبحه‌اش در دست و مینا در بغل

ای برادر جامهٔ عوری طلب

کز دریدن وارهی وز دوختن

هم بیفشان آبی از بحرین چشم

تا امان یابی به حشر از سوختن

در کمندی اوفتادستیم صعب

پای تا سر حلقه حلقه چون زره

هرچه می‌پیچیم کز آن وارهیم

بیشتر گردد ز پیچیدن گره