روی ما شادست تا تو حاضری با روی تو

جان ما خوش باد چون غائب شوی با یاد تو

ای بسا در حقّه جان غیورانت که هست

نعرهای سر بمهر از درد بی فریاد تو

عالمی در بادیه مهر تو سرگردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت بردبار

باش تا از صدمه صور سرافیلی شود

صورت خوبت نهان و سیرت زشت آشکار.

صد هزاران کیسه سودائیان در راه حرص

از پی این کیمیاء خالی شد از زرّ عیار

قوله، (ص) «بعثت بجوامع الکلم، و لأتمم مکارم الاخلاق».

مهره کس را ندید اندر همه دریای مهر

تا نقاب از چهره جان مقدّس برگرفت

هر که صاحب دیده بود آنجا دل از جان در گرفت‌

بی نسیم مهر دلبر راحت گلزار نیست

بی فروغ آن رخ گلرنگ نور و نار نیست‌

تا ترا دامن گرد گفتار هر تر دامنی

بنده پندار خویشی بنده اللَّه نیی‌

چون خوری می، با حریف محرم پر درد خور

چون زنی کم، با ندیم زیرک هشیار زن‌

هر که در میدان عشق نیکوان گامی نهاد

چار تکبیری کند بر ذات او لیل و نهار

این عزّ سماوی و فرّ خدایی.

کفر و ایمان را هم اندر تیرگی و هم صفا

تا تو را دامن گرد گفتار هر تر دامنی

سغبه سودای خویشی جز حجاب ره نه‌ای

راستکاری پیشه‌کن کاندر مصاف رستخیز

نیستند از خشم حق جز راستکاران رستگار

کار صدق و معنی بو بکر دارد در جهان

و رنه در هر خانه بو بکریست، در هر کوه غار.

بس که من در جستن تو گرد سر بر گشته‌ام

بی تو ای چشم و چراغم چون چراغی کشته‌ام‌

باطن تو کی کند با مرکب شاهان سفر

تا نگردد رای تو بر مرکب همت سوار؟

پای بر دنیا نه و بر دوز چشم از نام و ننگ

دست در عقبی زن و بربند راه فخر و عار

گر چو بو دردات باید تاجداری روز حشر

باش چون منصور حلاج انتظار تاج دار

آرزومند بتو از دست دوستی تو یک کنار خون دارد!»

بی تو ای آرام جانم زندگانی چون کنم

هر کسی را جام او بر جان او همسان کنید

هر کسی را نقل او با عقل او هم برنهید

نفس المحبّ علی الأسقام صابرة

لعلّ مسقمها یوما یداویها

چون شفا ای دلربا از خستگی و درد تست

خسته را مرهم مساز و درد را درمان مکن‌

ماه را آن جاه نبود کو ترا گوید که چون؟

زهره را آن زهره نبود کو ترا گوید چرا؟

نی خدا از چاه جاه حاسدان از روی فضل

بر کشید و بر نشاندت بر بساط کبریا؟