ای جان همه عالم در جان تو پیوند

مکروه تو ما را منما یاد خداوند

که من با او نجویم نیز پیوند

بجز چونانکه بپسندد خداوند

کاین بی‌کس را به عقد و پیوند

درکش به پناه آن خداوند

حقیقت اهل دنیا همچو دیوند

همیشه با خروش و با غریوند

عوام الناس یک سر همچو دیوند

ابا بانگ و خروش و باغریوند

وه که گر مرده باز‌گردیدی

به میانِ قبیله و پیوند

ردِّ میراث سخت‌تر بودی

وارثان را ز مرگِ خویشاوند

چو تقدیر است ما را قطع پیوند

رضا دادم به تقدیر خداوند

خوشا آن بنده با عهد و پیوند

که دارد بازگشتی با خداوند

دمی از یاد حق نگسسته پیوند

خدا را بنده، عالم را خداوند

از هیچ گهر بنده‌ای آن‌گه سر پیوند

با چون تو خداوند

بشیئی نیست با آن قدر و پیوند

توانا جز بتقدیر خداوند

بیشرمی «سلجن » است و عفت «هیوند»

حقد است «سرول » و غدر باشد «نیوند»

«نیمول » عبوس و «نیوتور» آمد کبر

طیس است تپنک و فهم باشد «بیوند»