این الکرام المؤاخی کنت بینهم

بین لنا این مثواهم و این هم

قالو قضوا نحبهم جلا و قاطبة

لما قضی الدهر بالاجال دینهم

که«ای دارنده‌ی دنیا و دین هم

ببخش آنرا که آنش نیست و این هم»

در اینجا آسمانها بازمین هم

نمودار مکانندو مکین هم

داد دنیا تو دادی و دین هم

لاجرم آن ببردی و این هم

ای کافر بد مست که بردی دل و دین هم

جان نیز فدایت مگذر غافل ازین هم

آن طره بگوش تو سخن گوید و ابرو

خم بهر شنیدن ز کمین حال چنین هم

نقش عجب و صورت مشکل که ز حسنت

[...]

ز رقیب او چه سازم که کند نظر بکین هم

چه رخی گشاده دارد که کند گره جبین هم

ز غم بهشت رویی من خسته را چه دوزخ

جگریست پر ز آتش نفسی است آتشین هم

بکشد هزار عاشق نکشیده تیغ و شاید

[...]

عشقم بلای جان شد، آن لعل آتشین هم

تلخست باده بر من، نیشست انگبین هم

می خوردن و جوانی زیبد ترا که دانی

آداب مجلس می، کار میان زین هم

بگذار تیغ و بستان ساغر که دور کردی

[...]

نه من از تو مهر خواهم نه تو بگذری ز کین هم

نه تر است این مروت نه مراست چشم این هم

چه بهانه ساخت دیگر به هلاک بیگناهان

که تعرض است بر لب گرهیست بر جبین هم

به میان جنگ و صلحت من و دست و آن دعاها

[...]

تاج سر ملت است و دین هم

سرزنده ازوست، آن و این هم