کاروان شهید رفت از پیش

وآن ما رفته گیر و می‌اندیش

از شمار دو چشم یک تن کم

وز شمار خرد هزاران بیش

توشهٔ جان خویش ازو بربای

[...]

رهی سوار و جوان و توانگر از ره دور

به خدمت آمد، نیکو سگال و نیک اندیش

پسند باشد مر خواجه را پس از ده سال

که: باز گردد پیر و پیاده و درویش؟

شیر خشم آورد و جست از جای خویش

و آمد آن خرگوش را الفغده پیش

چه خوش گفت مزدور با آن خدیش:

مکن بد به کس، گر نخواهی به خویش

کسی کو خرد را ندارد ز پیش

دلش گردد از کردهٔ خویش ریش

به رسم نماز آمدندیش پیش

و ز او برگرفتند آیین خویش

خورشگر بدیشان بزی چند و میش

سپردی و صحرا نهادند پیش

پرستنده کردیش بر پیش خویش

نه بر رسم دین و نه بر رسم کیش

نگاری نگارید بر خاک پیش

همیدون بسان سر گاومیش

به پیلان گردون‌کش و گاومیش

سپه را همی توشه بردند پیش

فریدونش فرمود تا رفت پیش

بکرد آشکارا همه راز خویش

چرا تو نسازی همی کار خویش

که هرگز نیامدت از این کار پیش

فریدون از آن نامداران خویش

یکی را گرانمایه‌تر خواند پیش

که ما را به گیتی ز پیوند خویش

سه شمع‌ست روشن به دیدار پیش

مرا خوارتر چون سه فرزند خویش

نبینم به هنگام بایست پیش

از آن رفتن جندل و رای خویش

سخنها همه پاک بنهاد پیش

فرستادشان لشکری گشن پیش

چه بیگانه فرزانگان و چه خویش

از آن تاجور نامداران پیش

ندیدند کین اندر آیین خویش

پذیره شدندش به آیین خویش

سپه سربسر باز بردند پیش

نه خوب آمدی با دو فرزند خویش

کجا جنگ را کردمی دست پیش