به بیماری اندیشه را تیز کن

ز هر خوردنی زود پرهیز کن

به گوهرکنی تیشه را تیز کن

عروس سخن را شکر‌ریز کن

ای برادر از بدی پرهیز کن

تیغ بر فرق لعینان تیز کن

ای برادر از ریا پرهیز کن

خامه را بهر نوشتن تیز کن

از منافق ای پسر پرهیز کن

تیغ را از بهر قتلش تیز کن

چونک کردی دشمنی پرهیز کن

مشورت با یار مهرانگیز کن

خاک ما را ثانیا پالیز کن

هیچ نی را بار دیگر چیز کن

به فرصت ز ناجنس پرهیز کن

به تلخی مکن شکّرآمیز کن

ازو محترز باش و پرهیز کن

به ترتیب نی قدرت آمیز کن

بیشه پر شیر است از آن پرهیز کن

چون پلنگان سوی صحراخیز کن

تیغ مژگان را به خون عشقبازان تیز کن

غمزه را در قتل پاکان خنجر خونریز کن

با چنین شکل پر آشوب آ برون یک بامداد

شهر را درمانده غوغای رستاخیز کن

تلخ کامم از ترشرویی تو بهر خدا

[...]

که ای گنج حکمت قلم تیز کن

خردنامه ای از نو انگیز کن

چون که کردی دشمنی، پرهیز کن

مشورت با یار مهرانگیز کن

ز معنی دلم را اثر خیز کن

حریر زبان را سخن بیز کن

از بلای تیرشان پرهیز کن

بر فراز کوه عزت خیز کن

در طیِ این ورطه قدم تیز کن

وز خطربادیه پرهیز کن

پیشوایت عقل با تمییز کن

وز هوای نفس دون پرهیز کن

ساقیا جام دگر لبریز کن

آتش ما را ز آبی، تیز کن

مهین گفت: تیغ ستم تیز کن

کهین گفت: زین کار پرهیز کن

خدایا تو این آتشم تیز کن

زبان مرا آتش انگیز کن