کعبه که سجادهٔ تکبیر توست

تشنهٔ جُلابِ تباشیر توست

ار شیخ صومعه ست وگر رندِ دیرِ توست

وِرد زبان پیر و جوان ذکر خیرِ توست

تا غیرت جمال تو در پرده رخ نمود

بر دوختیم چشم دل از هرچه غیرِ توست

اسرار جلوه گاه جمال از کلیم پرس

[...]

ای که همه کار ما راست به تدبیر توست

غایت بهبود ماست هرچه به تقدیر توست

ما ز جهان غافلیم ورنه در او هر طرف

شهرت دلجوی تو حسن جهانگیر توست

مایهٔ گنج وفا جان خراب من است

[...]

دامن به دست هر که دهی دستگیر توست

از هر دلی که گرد فشانی عبیر توست

نقصان نکرده است کسی از گذشتگی

شالی اگر دهی به فقیری حریر توست

گر دست سایلی به عصایی گرفته ای

[...]

دست و پایم بسته ی زنجیر توست

سینه ی من چاک چاک تیر توست

قید زنجیر،ای قلندر سِیرِ توست‌

آنچه‌ در ره پیشت‌ آید خیرِ توست‌

آتش آن اخلاق دور از خیر توست

تا نیندیشی که هیچ آن غیر توست