سیاووش را گفت بخشیدمش

ازان پس که خون ریختن دیدمش

چنین داد پاسخ که پرسیدمش

نه بر دامن راستی دیدمش

به تاج مهان چون سزا دیدمش

ز فرزند پرمایه بگزیدمش

کز فضولی من چرا پرسیدمش

او ز غم پر بود شورانیدمش

آن همی‌خواندم همی‌بوسیدمش

در سواد دیده می‌مالیدمش

یکی شب به خواب آنچنان دیدمش

که چون غنچه در خرقه پیچیدمش

چشم خرد گفت که من دیدمش

گوش ادب نیک بتابید مش

حاش لله من کجا زائیدمش

او مرا کی دیده من کی دیدمش

نظر کردمش چون بپوشیدمش

رخی چون درخشنده مه دیدمش

خوگر پیکار پیهم دیدمش

هم خودی هم زندگی نامیدمش