آمد بهار خرم با رنگ و بوی طیب

با صد هزار نزهت و آرایش عجیب

شاید که مرد پیر بدین گه شود جوان

گیتی بَدیل یافت شباب از پی مشیب

چرخ بزرگوار یکی لشکری بکرد

[...]

خود ترا جوید همه خوبی و زیب

هم چنان چون تو جبه جوید نشیب

یک تازیانه خوردی بر جان از آن دو چشمشْ

کز درد او بماندی مانند زرد‌سیب

کی دل به جای داری در پیش چشم او

کو چشمشْ را به غمزه بگرداند از وریب

یا رب بیافریدی رویی بدین مثال

[...]

همی داشتم چون یکی تازه سیب

که از باد نامد به من بر نهیب

بران برز بالا ز بیم نشیب

شده ز آفریدون دلش پر نهیب

به جای زبونی و جای فریب

نباید که یابد دلاور شکیب

دل هر دو بیدادگر پر نهیب

که اختر همی رفت سوی نشیب

بدرد دل و مغزتان از نهیب

بلندی ندانید باز از نشیب

یکی بر فراز و یکی در نشیب

یکی با فزونی یکی با نهیب

همی تاخت اندر فراز و نشیب

همی زد به گُرز و به تیغ و رکیب

به کشتن نکردم برو بر نهیب

بدان تا بداند فراز و نشیب

به درد پی و پوستشان از نهیب

عنان را ندانند باز از رکیب

ازو شد دل پیلتن پرنهیب

بترسید کامد به تنگی نشیب

بسی گشته‌ام در فراز و نشیب

نیم مرد گفتار و بند و فریب

و دیگر کزان خوابم آمد نهیب

ز بالا بدیدم نشان نشیب

منه با جوانی سر اندر فریب

گر از چرخ‌گردان نخواهی نهیب

سبک شد عنان و گران شد رکیب

همی تاخت اندر فراز و نشیب

بدانگه که گرسیوز بدفریب

گران کرد بر زین دوال رکیب

دلت را چرا بستی اندر فریب

همی از بلندی نبینی نشیب

یکی نیزه زد گیو را کز نهیب

برون آمدش هر دو پا از رکیب