بدو گفت بسیار دادمش پند

نبد پند من پیش او کاربند

سپهبد سپه را همی‌داد پند

همی‌داشت با پند لب را ببند

به دل گرمی ار نکنی از روی پند

زبان باری از سرد گفتن ببند

چنان کان برهمن ورا داد پند

که از چوب و از خاره ورغی ببند

هر آن کاو بتابد ز فرمان و پند

بدین بارگاه آر گردن ببند

ز پیر جهان دیده می نوش پند

دل اندر فریب زمانه مبند

گشادند یکسر زبان ها به پند

به خواهش بر مهتر دیو بند

این کتابی که گفته‌ام در پند

چون رخ حور دلبر و دلبند

جمله در خشکی چو ماهی می‌طپند

آب را بگشا ز جو بر دار بند

جهد بنماید ازین سو بهر پند

چون نشد گوید خدایا در مبند

سالها گفتید زین افسون و پند

سخت‌تر می‌گشت زان هر لحظه بند

گفت من کردم جوامردی بپند

تا رهانم من ترا زین خشک بند

ور بگفتی برگها خوش می‌طپند

ور بگفتی خوش همی‌سوزد سپند

چو باری بگفتند و نشنید پند

بده گوشمالش به زندان و بند

سخنهای سعدی مثال است و پند

به کار آیدت گر شوی کار بند

یکی پارسا گفتش از رویِ پند

که بگذار مرغانِ وحشی ز بند

از آن تخم خرما خورد گوسپند

که قفل است بر تنگ خرما و بند

ور بود مر ترا گذر زین پند

لایق حبس باشی و غل و بند

نزاری چو مشغول وعظی و پند

تکلف به تقلید بر ما مبند

عقل کلی گرفته دانش و پند

زان شفا بخش کلک قانون بند