اگر چه رسم خوبان تند خویی است

نکویی نیز هم رسم نکویی است

نیک و بد زان دو اصل چون بوئی است

اندک این سو از عمان جوئی است

لیکن توحید نفی نقش توئی است

اتحاد و حلول عین دوئی است

باز جانم، هدف تیر کمان ابرویی است

که کمان غم عشقش، نه به هر بازویی است

دل من، تافته طره مشکین زلفی است

جانم آویخته سلسله گیسویی است

همه در طره و گیسو نتوان پیچیدن

[...]

ولی در هر یکی رنگی و بویی است

کمال حسن هر شاهد به رویی است

تو کی دانی که لیلی چون نکویی است

کزو چشمت همین بر زلف و رویی است

گل سر سبد روزگار، خوش خویی است

کلید گنج سعادت گشاده ابرویی است

هر جا معشوق تازه روئی است

از میکده خدا سبوئی است

زان چشمه جانفزا روان است

هر جا از حسن آبروئی است

زلف همه دلبران عالم

[...]