ای قبلهٔ هر که مقبل آمد کویت

روی دل مقبلان عالم سویت

امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا بکدام روی بیند رویت

ای مقصد خورشید پرستان رویت

محراب جهانیان خم ابرویت

سرمایهٔ عیش تنگ دستان دهنت

سررشتهٔ دلهای پریشان مویت

زنار پرست زلف عنبر بویت

محراب نشین گوشهٔ ابرویت

یا رب تو چه کعبه‌ای که باشد شب و روز

روی دل کافر و مسلمان سویت

ندانم چه نهیب آمد به رویت

چه سختی دید جان مهر جویت

شبت تاریک بُد همرنگ مویت

کنون رخشنده شد همرنگ رویت

نه آنم من که برگردم ز کویت

وگر جانم برآید پیش رویت

مگر جانم شود رسته به بویت

چنان چون گشته تن خسته به کویت

همان چشمم که دیدی رنگ رویت

و یا گوشم شنیدی گفت و گویت

همی تا دور مانده‌ستم ز رویت

ز باریکی نمانم جز به مویت

خواهم همه را کور ز عشق رویت

تا من نگرم بس برخ نیکویت

یا خود خواهم همی دو چشم خود کور

تا دیدن دیگری نبینم سویت

آتش در زن ز کبریا در کویت

تا ره نبرد هیچ فضولی سویت

آن روی نکو ز ما بپوش از مویت

زیرا که به ما دریغ باشد رویت

نفس کل آب رانده در جویت

عقل کل خاک گشته در کویت

مغز پر جان همی کند مویت

کوی پر گل همی کند رویت

خواجه لاحول گوی در کویت

زان بماندست تا کَند مویت

آیا بود آنگه که باز بینم رویت

در دیده کشم چو سرمه خاک کویت

گر قدر تو دی همی ندانست رهی

امروز همه جهان وتای مویت

مقصود همه کون، وجود رویت

وین خلق به جملگی طفیل کویت

ایمان موحدان ز حسن رویت

کفر همه کافران ز زلف و مویت

آتش در زن ز کبریا در کویت

تاره نبرد هیچ فضولی سویت

وان روی نکو ز ما بپوش از مویت

زیرا که بما دریغ باشد رویت

تا روز به شب چو سوسنم بی‌رویت

بیدار چو نرگسم به گرد کویت

چون لاله شوم سوخته‌دل گر بنهم

مانند گل دو رویه رو بر رویت

یکرشته شویم مجتمع چون مویت

گر کار بنیکوی شود چون رویت

ای شب خجل ز مویت گل تنگ دل ز رویت

کوثر عرق گرفته از شرم خاک کویت

ماییم و خشک جانی بر کف نهاده پیشت

یا رحمت است رایت یا کشتن آرزویت

عالم ز عشوه پر کن دلها به غمزه بشکن

[...]