چون تو در علم خود زبون باشی

عارف کردگار چون باشی

بنده شو تا دمی زبون باشی

تا بدانی که شاه چون باشی

امروز زخیل دل چو بیرون باشی

فردا لاشک عاجز و مغبون باشی

چون در کله عمر نداری پشمی

دست اجلت پنبه نهد چون باشی

باز آی کز آنچ بودی افزون باشی

ورتا بکنون نبودی اکنون باشی

آنی که بوقت جنگ جانی و جهان

بنگر که بوقت آشتی چون باشی

ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی

بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی

در مقامی که صدارت به فقیران بخشند

چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

[...]

تو که در علم خود زبون باشی

عارف کردگار چون باشی؟

دور عشقست گر ای نطقه دل خون باشی

به ازانست کزین دایره بیرون باشی

نبرد ره دل آباد بگلگونه غیب

ای خوش آندم که خراب از می گلگون باشی

ای نیاورده بکف دامن دولت در فقر

[...]