هرکه آمد بدو و گوش آورد

خود نیامد که لطف اوش آورد

چون وزیر این سخن به گوش آورد

دیگ بیداد را به جوش آورد

چو بدخواه کین در خروش آورد

ستیزنده را خون به جوش آورد

بکوشید تا در خروش آورد

نوایی که در خفته هوش آورد

سماعی که چون دل به گوش آورد

ز بیهوشیم باز هوش آورد

کمانم چو سر سوی گوش آورد

به هر گوشه خونی به جوش آورد

خروشی که دل را به هوش آورد

به دانا پیام سروش آورد

دیر و حرم دوش بدوش آورد

سبحه و زنار بجوش آورد

دیده چون تاب صفای آن بناگوش آورد؟

شبنمی چون خرمن گل را در آغوش آورد؟

در گلستانی که شمشاد تو آید در خرام

بهر سرو از طوق قمری حلقه گوش آورد

چشم ما بازیچه هر روی آتشناک نیست

[...]

در کنار خویش هر کس آن برو دوش آورد

آفتابی را چو ماه نو در آغوش آورد

جیب صبح از رشک بر باد دریدن می رود

گر صبا بویی از آن نسرین بناگوش آورد

کافرم گر هیچ هندو با مسلمان کرده است

[...]

بیا ساقی، آن می که هوش آورد

دل خفتگان را بجوش آورد

بخل تو را سینه به جوش آورد

همچو حسد تا به خروش آورد