سخنهای ناخوش ز من دور دار

به بدها دل دیو رنجور دار

یارب این صدر جهان منصور دار

چشم بد از روزگارش دور دار

یارب این صدر جهان را دایما منصور دار

چشم بد از ساحت جاه و جلالش دوردار

چو کردی چراغ مرا نور‌دار

ز من بادِ مشعل‌کُشان دور دار

خویش را از نزد دشمن دور دار

یار نادان را ز خود مهجور دار

ز آسیب چشم بدش دور دار

بر اعداش پیوسته منصور دار

ای چراغ جانم از شمع جمالت نور دار

بارک الله، چشم بد زان روی زیبادور دار

چون دلم را بت پرستی نو شد اندر عهد تو

باری این بتخانه دیرینه را معمور دار

کار دل کردی، برافگن بعد ازین بنیاد عقل

[...]

یا رب از چشم بدانش دور دار

اهل دل را چشم از او پرنور دار

پادشاها عالم از انصاف تو معمور شد

همچنین معموره‌اش را تا ابد معمور دار

شرق و غرب ملک را بر التفات توست چشم

گه نظر با رای هندو گاه با فغفور دار

چون میسر شد به زخم تیغ ملک ایرجت

[...]

ای لبت نوشین زمن نیش فراقت دور دار

وز شراب وصل خود جان مرا مخمور دار

نسخه الله نوری زآن رخ از مصباح عشق

ای چراغ جان مرا مشکاة دل پرنور دار

از عطاهای ید اللهی بدست خود بنه

[...]

از محبت جانم اندر شور دار

رازم از خلق جهان مستور دار

ساقیا مستم لب خود از لب من دور دار

ورنه گر گستاخیی آید ز من معذور دار

دردمند عشق را راحت گر از بیداد تست

یارب این راحت ز جان دردمندان دور دار

هر کرا در ظلمت غم چشم بیرون رفتن است

[...]

از ریا و کبر و نخوت دور دار

در غم و شادی دلم مسرور دار

نخوت و کبر و ریا را دور دار

جان به عجز و مسکنت مسرور دار

پاس درد و داغ عشق از دیده های شوردار

در میان زنگیان آیینه را مستور دار

نیست در دست سبوی می عنان اختیار

راز عشق از دل تراوش گر کند معذور دار

ریزه چینان قناعت پرده دار آفتند

[...]