هر که هست اندر پی بهبود خویش

دور افتادست از مقصود خویش

تو ایازی پوستین را یاد دار

تا نیفتی دور از محمود خویش

عاشقی باید که بر هم سوزد او

[...]

هست عقل و جان ودل محدود خویش

کی رسد محدود در معبود خویش

گفت زن صدق آن بود کز بود خویش

پاک برخیزی تو از مجهود خویش

قرب حق دوری تست از بود خویش

بی زیان خود نیابی سود خویش

سوختم بر آتش دل عود خویش

یافتم از خویشتن مقصود خویش

من ایاز حضرتم اما به عشق

او ایازست و منم محمود خویش

تا نشستم بر سر کوی غمش

[...]

می دهد ما را وجود از جود خویش

می دهیم او را ظهور از بود خویش

نشستیم غافل ز مقصود خویش

تهی خاطر از فکر بهبود خویش

کردیم نامزد به تو نابود و بود خویش

گشتیم هیچکارهٔ ملک وجود خویش

غماز در کمین گهرهای راز بود

قفلی زدیم بر در گفت و شنود خویش

من بودم و نمودی و باقی خیال تو

[...]

از فراق یار ناخشنود خویش

روی در نابود بینم بود خویش

بس که در سودا به شوق افتاده ام

از زیان خود ندانم سود خویش

خوبی او شد پدید از چشم من

[...]

هرچند خط باطلم از تار و پود خویش

خجلت کشم چو موج سراب از نمود خویش

چون ابر غوطه در عرق شرم می‌زنم

بندم لب هزار صدف گر به جود خویش

تیغ دم دم شود چو برون آیی از غلاف

[...]

تا برافشانیم دست از بود خویش

بر مراد یار خشم آلود خویش

نفس حیوانیه را معبود خویش

گیرد از اندیشۀ مردود خویش

تا نماید تاب نامشهود خویش

شعله ی او پرده بند از دود خویش