از پی آن مشو که زود آری

جد و جهدی بکن که سود آری

صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری

به یادگار بمانی که بوی او داری

دلم که گوهر اسرار حسن و عشق در اوست

توان به دست تو دادن گرش نکو داری

در آن شمایل مطبوع هیچ نتوان گفت

[...]

به آن گل می توانی همچو شبنم گشت همزانو

اگر از چشمه سار پاکی طینت وضو داری

نه رنگی از گلت دیدم، نه بوی سنبلت آمد

گلستانی، ولیکن قفلها بررنگ و بو داری

لطف و کرم و طبع وفاجو داری

هر چیز که داری همه نیکو داری

بی‌پرده به چشم عاشقان جلوه‌گری

گر هژده هزار پرده بر رو داری

توئی که به زگل و مشگ رنگ و بو داری

تمام در تو بود جمع گر نکو داری

تو کان شکر و مردم مگس ترش منشین

بگو رقیب که تو یار تندخو داری

که گفت میکده بگذار و باغ خلد بگیر

[...]

تا چند بتا تو سرکشی خو داری

تا کی جانا گره بر ابر و داری

این روی سیه میشود، این موی سپید

ناز اینهمه گر بروی یا مو داری

ای که صد سلسله دل، بسته به هر مو داری

باز دل می‌بری از خَلق، عجب رو داری

خون عشّاق، حلال است، مگر در بر تو

که به دل، عادت چنگیز و هلاکو داری

از گل و لاله و سرو لب جو، بیزارم

[...]